Rozdział 1.2: Pożeracz dusz

Ciemna energia otaczała dłonie Luny. Wyciągnęła ręce przed siebie, prostując je i wystrzeliła atak prosto na ghule. Stworzenia wyparowały. Jednak następni ruszyli do ataku. Z kolejnymi poradziła sobie bez problemu. Przez upierdliwe ghule rozłączyła się z pozostałymi. Nie wiedziała, czy są razem, czy tak jak ona: sami.

Ghule mnożyły się niesamowicie szybko. Nie miała pojęcia skąd przybywają i ile ich jeszcze jest. Przestała do nich strzelać pojedynczo. Pojawiło się ich po prostu za dużo. Postanowiła otoczyć się mrokiem. Stworzyła ciemnogranatową bańkę i stała się jej centrum. Powiększała ją z chwili na chwilę. Każdy ghul, jaki znalazł się w środku bańki przypominał posąg. Znieruchomiały, otoczony granatowym cieniem. Więzienie ghuli przypominało żelazną dziewicę. Bańka pękła, lecz ghule pozostały w bezruchu. Kiedy Luna zacisnęła dłonie w pięści, mrok zmiażdżył zgniłe ciała istot.

Na chwilę mogła odpocząć. Miała czas, aby ustalić swoje położenie i wybrać drogę, by odnaleźć resztę. Nagle niebo rozjaśniło żółte światło alabastera. Sygnał został wysłany. Luna wiedziała co on oznaczał.

Pojawił się Pożeracz. 

Po chwili, po przeciwnej stronie nieba rozległ się drugi sygnał. Kolejny alabaster zaświecił żółtym światłem.

Luna patrzyła na to z niedowierzaniem. Albo król Krainy Światła nie miał o tym pojęcia, albo specjalnie zataił obecność dwóch Pożeraczy.

Kolejne ghule powoli nadchodziły, a ona musiała podjąć decyzję, w którą stronę się uda.

~*~

Na szyi Anabelli zawisły na jednym rzemyku: jadeit, który obdarowywał przedmioty magiczną mocą, ametyst – wzmacniający siłę magiczną i smitsonit wspomagający regenerację. Stanęła ramię w ramię z Prim. Kiedy Lauder wyciągnął swoją broń – a był to metalowy, przyozdobiony nutami kij, który się rozkładał – Anabella użyła na nim zaklęcia wzmocnienia. Jadeit zaświecił na krótką chwilę zielonym światłem i wtedy broń Prim przemieniła się. Stalowy kij mocno się wydłużył osiągając prawie dwa metry, a na jego zakończeniu pojawiło się zielone ostrze. Teraz przypominał obusieczną kosę.

Obie zajęły się zwalczaniem ghuli. Prim ćwiartowała ich ciała kosą, a Anabella ciskała w nie zaklęcia. Powoli przemieszczały się w stronę osady. Zdały sobie z tego sprawę dopiero, kiedy zostały przyparte do drewnianego płotu oznaczającego granicę wsi. Przeskoczyły przez niego i schowały się między drewniane chaty. Zauważyły, że ghule miały problem z przedostaniem się przez płot. Większość z nich sama nadziała się na ostre końce drewnianego ogrodzenia, które zostało postawione, aby chronić osadę przed zwierzętami z lasu.

Anabella i Primumya postanowiły przejść się po wiosce. Ani na chwilę nie opuściły gardy, ponieważ w każdej chwili mógł pojawić się ghul, albo Pożeracz.

Główną zabudową osady stanowiły drewniane chaty. Jednak im głębiej wchodziły, tym domy wydawały się nieco wyższe i z mocniejszego materiału wykonane. A przynajmniej przed przybyciem Pożeracza były. Teraz u większości domów dachy były pozrywane, okna wybite, a gdzieniegdzie ściany roztrzaskane. Wszędzie walały się gruzy, ale nie było nigdzie trupów.

– Pożeracze Dusz pożerają tylko dusze, tak? – zapytała Prim uważnie się rozglądając.

– Tak, a co?

– Gdzie są ciała? Nie powinny tutaj być?

– Podejrzewam, że ghule mogły je zeżreć.

– W sumie racja – przyznała. Kiedy minęły kolejne rozwalone mieszkanie, Prim wydawało się, że usłyszała ciche jęknięcie. Zatrzymała się i w ciszy podeszła nieco bliżej. Jeżeli coś tam było, to była pewna, że znowu coś usłyszy. Anabella zorientowała się, że jej towarzyszka została z tyłu, poczekała na nią. – Słyszałaś? – Szepnęła po chwili.

– Co?

– Głos. Dochodzi stamtąd. – Wskazała na zawalony budynek. – Sprawdzę!

– Czekaj! – Zawołała za nią Anabella, ale było już za późno. Prim zniknęła.

Westchnęła ciężko i oparła się o ścianę, która w prawdzie się rozwalała, ale jeszcze stała. Długo nie musiała czekać na przyjaciółkę. Pojawiła się tak szybko jak zdążyła zniknąć, jednak nie sama. Czarownica rozdziawiła usta nie mogąc uwierzyć swoim oczom. W osłupieniu nie usłyszała płaczu małego ludzkiego chłopca. Dzieciak miał góra osiem lat.

– Ale jak... Pożeracze powinni go wyczuć. Nie zostawiliby go przy życiu... - Jęknęła czarownica.

– Schował się wśród gruzów – powiedziała Prim. Widocznie bycie Lauderem to nie tylko wydobywanie z siebie dźwięków, ale także słuchanie innych głosów.

– Powinnyśmy go uciszyć, bo może coś zwabić! – Chłopiec cały czas płakał. Uspokajanie nic nie dało. Prosił tylko, aby zaprowadzić go do mamy i taty. Obie wiedziały, że jest tylko jeden sposób, aby przestał wydawać z siebie irytujące dźwięki. – Musisz mu zaśpiewać, Prim.

– Chyba nie ma wyjścia. – Westchnęła.

Posadziła chłopca na odłamanym kawałku ściany, a sama kucnęła obok niego. Swoją broń położyła na ziemi, obok nogi. Wzięła głęboki wdech i wydobyła z siebie pierwsze słowa piosenki. Spokojny głos powoli docierał do uszu chłopca i Anabelli. Czarownica po chwili użyła zaklęcia, aby nie słyszeć głosu Prim. Choć uwielbiała głos towarzyszki, to nie mogła sobie pozwolić na rozkojarzenie. Powolna piosenka w dziwnym języku, którego nikt nie potrafił pojąć, ukoić potrafiła każdą zranioną duszę. Dlatego słuchanie nawet przez chwilę mogło doprowadzić do tego, że odpłynęłaby. A ktoś musiał stać na warcie jakby zaatakował ghul lub Pożeracz.

Lauderzy specjalizowali się w śpiewaniu. Do tego zostali głównie stworzeni. By leczyć śpiewem. Prim należy do Lauderów z pierwszej generacji. Jest najstarsza.

Primumya skończyła swoją piosenkę. Chłopiec przestał płakać. Patrzył prosto przed siebie i sam wydawał się nie mieć pojęcia co się dzieje.

Wtem rozległ się odgłos powolnego klaskania.

– Naprawdę, piękna piosenka!

Anabella i Prim obejrzały się za siebie. Ich oczom ukazała się wysoka kobieta z obfitym biustem, talią osy i krótkimi blond włosami. Oczy świeciły na czerwono. Kiedy wyszczerzyła się ukazała rząd ostrych zębów. Każdy zakończony był w kształt trójkąta. Tajemnicza nieznajoma ubrana była w zgniłozieloną sukienkę. Obcisła, do połowy ud i krótkimi rękawami oraz stojącym kołnierzem.

Ośmiolatek na widok kobiety powtórnie dostał ataku paniki. Śpiew Prim poszedł na marne.

– Kim jesteś? – Zapytała ostro Prim.

– Oh, zapomniałam się przedstawić. Jestem Victoria i dziękuję wam za znalezienie tego bachora. Zaraz dołączy do reszty. – Oblizała usta i wyciągnęła z kieszeni sukienki niebieską kulę.

Anabella chwyciła alabaster i rzuciła go do góry. Po chwili sam wystrzelił i zaświecił żółtym światłem rozjaśniając nocne niebo.

– Anabella! – krzyknęła Prim.

– Nie mam wątpliwości – powiedziała stanowczo. – Ona jest Pożeraczem.

Blondynka uważnie się przyglądała nowym zdobyczom. Nie bardzo przejęła się tym, że wysłały sygnał S.O.S.

Po chwil, po drugiej stronie osady zaświecił drugi alabaster. Prim i Anabella patrzyły w niebo osłupiałe. Czy tam też był drugi Pożeracz, czy Ana się myliła? – Zapytała w myśli Prim. Wstała biorąc w rękę broń i zasłoniła chłopca.

~*~

Dogg, Zane i Jack przedarli się przez ghule i trafili do osady. Tak jak Amuto się spodziewał – wioskę ogradzał płot, który miał chronić tutejszą ludność przed dzikimi zwierzętami. Bezmyślne istoty miały problem z pokonaniem ogrodzenia. Niektóre się na nie nadziały , inne obijały o siebie – tych nadzianych – i poszły szukać innej drogi.

Dogg stanął zadowolony i pochwalił za pomysł Jacka.

– Skąd wiedziałeś? – Zapytał Zane.

– Strzelałem. Mieszkając w środku lasu, kto by chciał na co dzień widywać dziki, które niszczyłyby ogródek?

– Czyli jak zwykle kierowałeś się sympatią do roślin! – Zaśmiał się głośno Dogg. Jack spojrzał na niego bez wyrazu. Ni tu ze złością, ni z radością. Zawiedziony, że nie wyprowadził z równowagi towarzysza westchnął bezradnie. – To co? Szukamy Pożeracza? Wolałbym go spotkać zanim dziewczynom się to uda.

Zane skinął energicznie głową. Obaj ruszyli przed siebie zostawiając Jacka z tyłu. Ten spojrzał na las i ściągnął brwi. Nad koronami drzew dostrzegł wijący się mrok Luny. Jednego ghula posłała do nieba. Cielsko istoty wzbiło się na chwilę w górę, aby po chwili utonąć wśród drzew. Zacisnął ręce w pięści i dołączył do Dogga i Zane'a. Kto jak to, ale nawet jeśli zostałaby sama wiedział, że sobie poradzi.

Trochę nie poszło po twojej myśli – pomyślał doganiając towarzyszy.

Wyrównał z nimi krok i włączył się w rozmowę. Dogg ubolewał nad tym, że nie znał zapachu Pożeracza. Dzięki temu mogliby szybciej go wytropić. To była jedna z wielu zalet białowłosego wraz z jego psią wiernością. Nawet jeśli nie podobała mu się pomoc Królowi Światła, to nigdy nie sprzeciwiłby się woli Luny. Jeśli ona tego chciała, szanował to.

Zane w tym czasie pochłaniał każdy fragment zniszczonego miasteczka. To była jego pierwsza przygoda dlatego czuł tak wielkie podekscytowanie. Dopóki nie spotkał Luny i reszty, jego życie wyglądało całkiem inaczej. Teraz czuł się wolny i mógł robić to co tylko chciał. Chociaż w prawdzie wiedział, że tutaj wydarzyła się wielka tragedia, ani chwilę nie ubolewał nad losem ludzi. Nie dotarło to do niego, bo nie spotkali na swojej drodze żadnego trupa. To miejsce wyglądało po prostu na opuszczone.

– Ma ktoś z was alabaster? – Wtrącił Jack.

– Ja mam. – Dogg wyjął żółty, niewielki kryształ z kieszeni kurtki. Pomachał nim przed nosem rudowłosego. – Ale nie zamierzam go użyć. Jak spotkamy Pożeracza, to sami się nim zajmiemy.

– Luna tego by tego nie chciała... – powiedział nieśmiało Zane.

Dogg zmarszczył brwi. Nawet nie pomyślał o tym, że jego zachowanie podchodziłoby pod niesubordynację. Nie chciał się przeciwstawiać rozkazom. Czułby się potem przez cały czas źle.

Podczas jego wewnętrznych rozterek Jack zatrzymał się. Patrzył na wprost siebie i wytężył swój wzrok. Zene stając z nim ramie w ramię próbował dostrzec to co rudowłosy. W końcu poddał się i zapytał o co chodzi.

– O cholera! – Krzyknął zaskoczony Jack. Dogg pochłonięty wewnętrznym konfliktem co byłoby dobre dla reszty, a swoją wiernością, nie zwrócił najmniejszej uwagi na swoich towarzyszy.

Zane poczuł jak Jack go popchnął i przycisnął do ziemi. Wyłożył się jak długi i ucałował soczyście glebę. I wtedy nad jego głową przeleciały kawałki ściany jakiegoś budynku. Jack leżał obok niego i docisnął jego łeb w ziemię, aby zlepione pustaki o niego nie zahaczyły. Sam ledwo uniknął ataku. Dziękował swojemu refleksowi Amuto.

Białowłosy przyjął na siebie atak. Słychać było jak kawałki ściany w efekcie ze zderzeniem z ziemią roztrzaskują na mniejsze kawałki. Jack szybko podniósł się otrzepując czarne ubrania z piaskowego kurzu. Zane patrzył w stronę Dogga z przerażeniem. Oczy miał szerzej otwarte, a wargi drżały.

– Nie maż się – powiedział ostro Jack. – Piekielnego psa nie da zabi...

Znikąd pojawiła się owiana mrokiem postać i wymierzyła silny cios Jackowi. Uderzyła go w brzuch, a siła przeciwka była tak wielka, że odrzuciło Amuto na parę metrów. Upadł na ziemię, lądując tuż przed domem. Szczęście w nieszczęściu, dziękował, że w nic po drodze nie walnął. Dzięki temu, że był Amuto, nie doznał żadnych obrażeń. Jego ciało było praktycznie niezniszczalne i odporne na ataki, a co z tym szło w parze – miał też więcej siły. Szybko wstał, sam zdziwiony rozwojem sytuacji.

– Tego się nie spodziewałem... – Otrzepał drugi raz ubrania.

Postać stanęła nad klęczącym na ziemi Zane'em. Był to bardzo wysoki i szczupły mężczyzna. Mierzył ponad dwa metry. Odziany był w czarny płaszcz, który sięgał ziemi. A na głowie nosił skórzany kapelusz zakrywający połowę twarzy. Włosy wroga były bardzo długie i czarne. Czerwone oczy przeszyły na wskroś Zane'a. Sama jego postać wprowadzała w stany lękowe  przeciwników. Aby ostatecznie dopełnić swój wygląd upiora, ukazał szereg ostrych jak brzytwa zębów. Sięgnął do kieszeni płaszczu i wyciągnął niebieską kulę. Podstawił pod nosem chłopca.

Zane słyszał cichutkie szepty wydobywające się z błękitnej kuli. Nie rozumiał tego co się dzieje i nie potrafił oderwać wzroku od magicznego przedmiotu. Czuł, że powoli odpływa. Tracił kontakt z rzeczywistością. Wtem mężczyzna w kapeluszu odskoczył. A w miejscu, gdzie stał wylądował kawałek gruzu. Spojrzał osobę, która go zaatakowała z zaciekawieniem.

– Żyjesz. Ciekawe – podsumował białowłosego.

Dogg ledwo co utrzymywał się na nogach. Cały był ubrudzony własną krwią, głośno dyszał i klął pod nosem. Wyciągnął z kurtki alabaster. Chciał go wyrzucić kiedy ujrzał na niebie ten sam sygnał. Po drugiej stronie osady był drugi Pożeracz. Sytuacja wyglądała jeszcze gorzej niż się spodziewał. Wyrzucił do góry własny sygnał S.O.S odpowiadając, że tutaj też jest wróg.

Zane w tym czasie ocknął się. Kręciło mu się w głowie, oparł się dłońmi o ziemię i wstał. Doczłapał się do swojego miecza, który upuścił kiedy zaliczył bliższy kontakt z ziemią.

– Co to? – Zapytał zdziwiony mężczyzna. – Wysyłacie sobie z przyjaciółmi wiadomości? Wzywacie pomocy? – Ciągnął uśmiechając się złowieszczo. – Wojsko w końcu podupadło i przysłało dzieci?

– Nie jesteśmy dziećmi! – Warknął Dogg.

– Czyżby? – Wskazał na Zane'a. – Dzieci umierają pierwsze.

Zniknął z oczu Dogga. Bezsilność jeszcze bardziej rozzłościła białowłosego. Przeciwnik pojawił się przed Zane'em. Tym razem nie wyciągnął kuli. Postanowił zabawić się na ludziach i zadać ból najgorszy z możliwych. Utraty kogoś bliskiego. Oblizał usta i zgiął palce u rąk. Jego paznokcie wydłużyły się przypominając szpony. Zamierzał przebić na wylot nastolatka. Wziął zamach, aby zaatakować.

Dogg nie zdążył dobiec do Pożeracza i go powstrzymać. Wykrzyczał tylko do Zane'a, aby uważał.  Jednak jego głos nie dotarł na czas. Dogg upadł na kolana wycieńczony. Poczuł przeszywający ból w klatce piersiowej. Podejrzewał, że połowa jego organów jest poważnie uszkodzona. 

Pożeracz poruszał się tak szybko, że Zane nie zdołał go zauważyć w odpowiedniej chwili i móc się ochronić przed atakiem.

Za Pożeraczem stanął Jack. Wyskoczył do góry splatając nad swoją głową dłonie, a potem uderzył z całej siły w łeb potwora. Zarył mordą o ziemię, szczęka wbiła się w twardą glebę. Powalony przez człowieka nie mógł znieść dłużej takiej zniewagi. Jednak to nie był koniec jego upokorzeń. Jack dał się pochłonąć rozpuście gniewu. Zasadził mu takiego samego kopniaka jakiego sam dostał na początku. Jednak to go nie usatysfakcjonowało. Pożeracz winien ponieść większą karę za chęć zranienia Zane'a.

Czarnowłosy podniósł się na łokciach i wypluł piach, który niechcący zjadł. Spojrzał rozzłoszczony na Jacka. Zaczął wątpić, że jest zwykłym człowiekiem. I utwierdził się gdy zobaczył jak szafirowe oczy pochłaniane były przez szaleństwo. Musiał się nim szybko zająć, bo wyczuwał jeszcze gorsze kłopoty.

Pożeracz podniósł się chwiejąc. Ciemne kosmyki przysłoniły mu twarz. Wydobył z gardła wysoki dźwięk przypominający krzyk. Po tym nastała głucha cisza, by po chwili mogła zostać przerwana przez stado ghuli. Wielka gromada martwych istot pojawiła się praktycznie znikąd. A martwemu marszowi towarzyszył rechot Pożeracza.

Było ich znacznie więcej jak w lesie. Jack ochłonął i wycofał się. Stanął obok Dogga i Zane'a.

– Zane, teraz możesz się popisać. Weź swój Płomyczek. – Płomyczkiem nazywali miecz Zane'a.

Dogg posłał szczery uśmiech nastolatkowi. Chłopak nie mógł uwierzyć w słowa starszego kolegi.

– Naprawdę mogę tego użyć? Wiecie, że nie umiem jeszcze nad tym zapanować.

– Masz okazję. Drugiej nie dostaniesz.

Zane skinął. Poczuł jak krew w jego żyłach zaczęła wrzeć. Adrenalina dała ku sobie znać wraz z pojawiającymi się ghulami. Zbliżały się, co sekundę były bliższe celu. Nastolatek cierpliwie czekał na odpowiedni moment.

I w końcu nadszedł. Chwycił mocno miecz. Pierwszy raz w życiu był tak mocno zdeterminowany. Rękę, którą dzierżył broń, zgiął w łokciu, a ostrze zbliżył ku licu. Płomyczek zaświecił na moment niebieskim blaskiem. Po chwili pojawiły się pierwsze niebieskie płomienie, które pochłonęły cały oręż. Postawił krok do przodu i zrobił zamach. Między nimi a ghulami powstała wielka ściana ognia. Zaczęła się rozprzestrzeniać i palić wszystko na swojej drodze. Zane kierował wielkimi płomieniami, które były mu całkowicie posłuszne.

– Nasz dzieciak dorasta – powiedział Jack z nutką melancholii.

Dogg zaśmiał się, ale po chwili tego żałował. Poczuł ukucie w klatce piersiowej. Obrażenia po bliskim spotkaniu z gruzami dawały o sobie znać.

Pożeracz patrzył z zaintrygowaniem jak powoli niebieskie płomienie zmierzają ku niemu. Każdy ghul, który tylko ich dotknął zmieniał się w popiół.

– Niebieski płomień, który bez problemu zabija demony, co? Hmmm... Wygląda, że mamy tutaj Divisera. – Uśmiechnął się szeroko.

Niestety, ale jego płomienie Zane'a nie były w stanie zrobić Pożeraczowi. Wtedy jeszcze tego nie wiedzieli.  Alaric (Pożeracz) czuł od błękitnych języków magiczną moc, jednak była jeszcze za słaba. Chłopak miał wielki potencjał, ale w tej chwili nie mógł się równać z kimś takim jak Alaric. Zdecydował, że pora pójść na całość.

Ciało Alarica zdeformowało się. Z jego pleców wyrosły cztery potężne macki, paznokcie drugiej dłoni urosły jak poprzednie i przybrały wygląd szponów. Skóra zmieniła barwę na siwą i stwardniała. Szczęka Pożeracza wydłużyła się i za pierwszymi zębami wyrosły kolejne, tak samo ostre. Czerwone ślepia kpiły nienawiścią.

Macki na jego plecach uniosły się wysoko, obracając się przyssawkami do ognia. Napiął je i wypuścił z nich czarną i gęstą ciecz, która ugasiła w mgnieniu oka ogień Zane'a, wysysając z płomieni całą magiczną moc.

Jack i Dogg patrzyli w osłupieniu na Pożeracza, który z łatwością wyssał magiczną moc Zane'a. Divisera. A Diviser jest istotą posiadającą Dar od Boga. Może nie był silny, bo dopiero się uczył nad nią panować, ale tej magii nie dało się po prostu wyssać.  A na pewno nie uczyniłby tego zwykły Pożeracz.

Chyba, że...

– Kurwa. – Powiedział Jack. – To chyba jednak nie jest Pożeracz.

Witam. I jak wrażenia? :D
Co do Divisera - odsyłam do zakładki RASY  Znajduje się w Bibliotece :)